اسمم داره یادم میره چون تو صدام نمی‌کنی

حالا که عاشقت شدم تو اعتنا نمی‌کنی

دلتنگ‌تر میشم ولی نشنیده می‌گیری من‌و
هنوز همه حال تو رو از من فقط می‌پرسن‌و

 تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق، 
که نامی خوش‌تر از اینت ندانم. 
وگر – هر لحظه – رنگی تازه گیری، 
به غیر از زهر شیرینت نخوانم.

  این سکوت و این هوا و این اتاق     شب به شب به خاطرم میاردت
توی این خونه هنوزم یه نفر      نمیخواد باور کنه نداردت 
نمیخواد باور کنه تو این اتاق     دیگه ما با هم نفس نمیکشیم
زیر لب یه عمر میگه با خودش     ما که از همدیگه دست نمیکشیم 
به هوای روز برگشتن تو      سر هر راهی نشونه میکشه
با تمام جاده های رو زمین     رد پاتو سمت خونه میکشه 
من دارم هر روزمو بدون تو     با تب یه خاطره سر میکنم
با خودم به جای تو حرف میزنم     خودمو جای تو باور میکنم 
توی این خونه به غیر از تو کسی     دلشو با من یکی نمیکنه
من یه دیوونم که جز خیال تو     کسی با من زندگی نمیکنه 
تو سکوت بی هوای این اتاق     شب به شب به خاطرم میارمت
خودمم باور نمیکنم ولی     دیگه باورم شده ندارمت

شمردن بلد نیستمـ . . . دوستــــ داشتن بلدمـ








و گاهے شدهـ . . . یکے را دو بار دوستــــ داشتـ‌ه باشمـ





دو نفر را یکـــ جا (!)








… چه کار مے شود کرد ؟








دوستــــ داشتن بلدم . . . شمردن بلد نیستمـ . . .

این مطلب رو یکی از دوستان گل فرستادن

گل زیبا به پروانه چنین می گفت:
فرار نکن ببین چقدر سرنوشت ما با یکدیگر فرق دارد! من در جای خود می مانم و تو می روی. نگاه کن ما چقدر به یکدیگر علاقه داریم؟ ما دور از آدم ها زندگی می کنیم. آن قدر به هم شباهت داریم که مردم می گویند هر دوی ما گل هستیم ولی افسوس تو آزادی و من اسیر زمین هستم چه سرنوشت وحشتناکی؟!